Waarom lijkt het toch alsof niemand het met mij oneens is over wat ik geschreven heb, ik kan toch niet altijd gelijk hebben, of heb ik dat wel?
Ik begrijp dat ik niet belangrijk genoeg ben om van uw kostbare tijd gebruik te mogen maken, om een opmerking of vraag te formuleren, het oneens of eens met mij te zijn en vervolgens een opmerking op één van mijn blogposts te schrijven.
Maar ik blijf het vreemd vinden, dat de statistieken laten zien dat mensen de dingen die ik schrijf lezen en ik weet dat een deel daarvan bot’s / crawlers / zoekmachines zijn, er blijven toch aardig wat echte mensen over, mensen die een deel van hun tijd besteden aan het lezen van de berichten, maar de laatste tijd lijkt het dat ik niet meer in staat ben om u de lezer aan te zetten tot het reageren op wat ik te zeggen had en dat is en blijft vreemd voor mij.
Ik ben hier niet naar “likes” aan het vissen, want die zijn tegenwoordig zo zinloos geworden, ze worden vaak alleen gebruikt om de aandacht op henzelf of hun “product” te richten, maar wat ik zoek is een manier om onszelf te verrijken door het “gesprek/discussie” aan te gaan.
Ik probeer in de meeste van mijn berichten de drempel te verlagen en mensen juist uit te nodigen om commentaar te geven, maar wat ik me nu afvraag is; doe ik het verkeerd? of zijn de mensen die ik bereik niet de “juiste” doelgroep om dit te doen?
De manier waarop mijn hersenen werken is, wanneer ik iets nieuws of anders tegenkom, trek ik het in twijfel, ik vind het leuk om het uit elkaar halen om te zien of het overeind kan blijven als ik er aan torn, als het overeind blijft wordt het geïntegreerd mijn manier van kijken/denken, als het dat niet kan wordt het opnieuw onderzocht maar nu op het waarom, is het gewoon fout, is het niet goed genoeg geformuleerd, is het incompleet als het ware nog in ontwikkeling, is het de manier waarop het wordt gecommuniceerd, is het de manier waarop ik het ontvang, etc…
Ik hou van dit proces, het houdt me bezig.
Dat wat ik schrijf is een deel van mijn proces, het onder woorden proberen te brengen van hoe ik denk te denken over het onderwerp van de blogpost, zodat ik het zelf beter kan bevatten, maar ook om reacties bij andere mensen uit te lokken, met als uiteindelijke hoop feedback te krijgen die; bevestigd, countert of iets anders losmaakt, zodat ik iets teruggekoppeld krijg om daar dan weer mee aan de slag te gaan en mogelijk mijn ideeën en visies opnieuw moet evalueren.
Ik weet dat ik veel van mijn lezers vraag, vooral als u zelf in het spectrum valt, ik vraag u om de dingen die ik op papier heb gezet te bevatten/begrijpen, ik weet dat het soms erg complex is (dat is waarschijnlijk waarom ik het in de eerste plaats opgeschreven), dan vraag ik u om het uit elkaar halen of iets anders in u te laten los maken, daar dan nog eens een eigen mening over te vormen.
Waarna ik u ook nog eens vraag; om de spreekwoordelijke berg van al uw twijfels en angsten te overwinnen, om een “sociaal aanvaardbare” opmerking (in woorden) te vormen, om deze vervolgens uit te typen en om niet te vergeten het meest gevreesde moment van het klikken op zenden.
Gevolgd natuurlijk door alle stress over; wie zal het lezen, wie zal reageren, hoe dom/verschrikkelijk zal hun reactie me wel niet laten lijken, etc…
Ik weet dit omdat ik zelf ook door die hele achtbaan heen ga, elke keer als ik probeer contact op te nemen met een mening of opmerking over iets dat ik las (online) plaats, ik probeer dit me niet te laten weerhouden van deel te nemen aan het “gesprek/discussie”, maar het is elke keer weer moeilijk.
Vooral als het in een publieke vorm is, twitter/ forums / blogs / enz. Ik voel me nog beroerder als ik een DM of mail wil sturen naar mensen die bekender zijn, want ik zie mezelf niet belangrijk genoeg om hun tijd te gebruiken of ik neem aan dat mijn bericht toch wel verdwijnt in de massa berichten die “normale” mensen krijgen.
Dus beste lezer als je erin bent geslaagd om hier te komen in dit bericht, wil ik je vragen om nu juist wel commentaar te geven op wat ik schrijf als het je ertoe bracht om te willen.
Vooral wil ik u dit vragen als het obstakel dat voorkomt om te reageren in je hoofd onoverkomelijk lijkt, ik heb geen zware werkdruk dus je bericht zal niet verdwalen in de massa, ik sta open voor elke mening zelfs als het niet overeen komt met de mijne, ik geniet nu al van dat idee, ook jij bent belangrijk en doet er toe dat geldt ook voor je idee of mening.
Maar als het te veel is om dit in het openbaar te doen, voel je vrij om me een e-mail te sturen (je het vinden in de sectie “about me”).
En je hoeft het niet eens te beperken tot de onderwerpen in mijn berichten, zoals ik al zei dat wat ik schreef kan heel goed heel iets anders los maken in je hoofd, maar ook als je iets hebt dat je al langer afvraagt en je denkt dat ik misschien kan helpen, of mijn (minst)bevooroordeelde mening kan geven als een (complete) vreemdeling zonder een oordeel te vellen, stuur het dan.
Maak je geen zorgen over slecht Nederlands, want ik ben bes goei in sleg Nederlands.
Ik zit ook zoals je weet op het spectrum zoals mensen graag zeggen (om het minst beledigend over te komen), ik zelf zeg liever dat ik een autist ben en ik heb het stevig te pakken, dus maak je geen zorgen over dat je bericht, veel te lang is, te gedetailleerd is, niet voldoende sociaal aanvaardbaar is, of iets anders is dat je angsten of omgeving je vertellen en wat je ervan weerhoud om op verzenden te klikken.
Ik zal altijd eerlijk zijn in mijn reacties, als ik vind dat je te veel deelt, als ik je bericht te negatief of beledigend vind, als…, ik zal je dat terug geven, niet om je te stoppen, maar om je ervan bewust te maken en dan kun je zelf beslissen wat je ermee wilt doen.
Ik zal u ook vertellen als er naar mijn mening iets ongepast is en dan vragen om daarmee te stoppen.
Net zoals ik u zal vertellen te stoppen als u te aanhankelijk of gewoon te veel bent voor mij om mee te gaan.
Ik zal duidelijk zijn in mijn communicatie over die dingen, zal ik het niet met “vriendelijkheid” verpakken, dit zodat het niet verkeerd kan worden geïnterpreteerd.
Dus geen enkel deel van die dingen hoeft een zorg voor jou te zijn, ik zal het je gewoon teruggeven als ik denk dat het zo is, zonder lading, zonder boosheid, gewoon met het respect dat jou bericht verdiend zonder oordeel.