Interruptie,

Dit is één van mijn oudere blog berichten die ik in het Engels al eens heb geplaatst, en omdat mijn begeleiders deze tekst wilde gebruiken had ik hem al vertaald naar het Nederlands, dus lijkt het mij net zo handig, omdat ik hier meer Nederlandse teksten ga plaatsen, om ook deze maar te (her)plaatsen.

Interruptie,

Hallo geachte lezer, ik ben Robin en ik heb zoals u reeds verwachte een vorm van autisme in mijn geval is dit de stoornis van Asperger. Ik heb dit stukje geschreven om te proberen een niet autist duidelijk te maken van wat iets mij “kost”. Veel niet autisten denken dat dit zelfde iets hen ook ongeveer evenveel “kost” en bagatelliseren daardoor nogal een mijn klacht over iets.

In dit geval wil ik u meenemen naar een situatie die vast wel eens heeft mee gemaakt, u bent in een bespreking of bezig in een afgesloten ruimte (laten we in dit geval de bespreking nemen).

Het geen dat besproken wordt is erg belangrijk bijvoorbeeld over een hypotheek of een gesprek met een arts, het is dus belangrijk dat u alles goed in u opneemt, want u wordt er op afgerekend (later) als u het niet goed onthoud of begrijpt.

Nu plots zonder enig aankondiging wordt de deur achter u open gedaan, door een willekeurig persoon, die stopt en zegt “O, sorry ik wist niet dat deze kamer in gebruik was” en vervolgens doet deze de deur weer dicht en kunt u weer verder met de bespreking .

Nu kan ik mij bij het volgende wat ik van u vraag niets voorstellen maar ik heb begrepen dat u dat als niet autist kunt. Het gevoel dat u tijdens en direct na deze interruptie heeft en de hoeveelheid energie die dit u heeft gekost om weer bij de bespreking te komen, te blijven focussen dus, probeert u dit te onthouden. Dus niet direct de situatie maar vooral het gevoel, frustratie, boosheid, e.d. en de moeite die de situatie koste.

Nu gaan we terug naar dezelfde begin situatie, maar nu vliegt de deur open en komt er verdorie een heel fanfare korps binnen waarbij twee trompeten direct links en rechts van u blijven staan en hier hun best doen om harder te spelen dan de ander, dit alles duurt enige tijd afhankelijk van hoe vermoeiend het gesprek tot dan toe was en hoe moe u was voor u hier kwam maar enige seconden tot minuten toch zeker. Waarbij het geen enkele zin lijkt te hebben als u ze probeert weg te sturen. Ook lijkt het dat de andere personen die in deze bespreking zitten alleen de openende deur lijkten te hebben geregistreerd en de hele fanfare niet zien en horen, deze gaan dus gewoon verder met de bespreking en verlangen blijkbaar van u dat, ondanks de overdonderende prikkels, u gewoon alles mee krijgt wat er gezegd wordt, u spant u dus tot het uiterste in om alles ondanks de fanfare alles te blijven volgen. Nu na enige tijd verlaat de fanfare de ruimte en sluit de deur maar gaat niet direct weg, maar loopt al spelend heel langzaam weg, dus u blijft deze horen en vraagt zich af zeker in het begin wanneer komen ze weer binnen, de rest van de bespreking blijft ergens op de achtergrond de fanfare hoorbaar om u te herinneren aan wat er gebeurd is.

Nu vraag ik u nogmaals datgene te doen wat ik zoals boven vermeld niet begrijp. Probeer alleen het gevoel, de frustratie, de boosheid, maar ook het onbegrip en frustratie over dat de anderen blijkbaar er niets van hebben meegekregen en dus verwachten dat u zich aan het geen besproken is houdt ongeacht of u stukken gemist heeft en zij rekenen u hier echt op af, als ook de inspanning en energie die het u heeft gekost om zo goed en kwaad als het ging toch alles te blijven volgen.

Dus probeer de situatie te vergeten, maar alleen uw gevoelens over alles dat er gebeurd is en de totale energie die zo’n bespreking zou hebben gekost te onthouden.

Kost een interruptie u, die u zoals omschreven in de eerste situatie zal hebben ervaren, even veel als mij als autist, die het zoals in de tweede situatie beschreven zal hebben ervaren ?

Niet dat ik werkelijk een fanfare hoor, maar ik probeer de prikkels en energie die een interruptie kost voor mijn, naar iets wat u zich kunt voorstellen te vertalen. Het gaat dus alleen om het gevoel dat wordt ervaren en de inspanning die dit alles heeft gekost.

Maar mogelijk denkt u hier een keertje aan als u een autist spreekt die aangeeft dat hij of zij best wel hinder heeft gehad van die interruptie tijdens een bespreking en u dan op het punt staat om te reageren met “ ja ik heb daar ook zo’n last van” en denkt dat is niks autistisch dat heb ik toch ook?

En nee dit stuk is niet bedoeld om uw beleving van de wereld te bagatelliseren, dat zou mij niets beter maken dan diegene die dat doen met mijn wereld, ik hoop alleen dat het wat meer inzicht geeft en mogelijk wat meer begrip voor de inspanning die het ons/mij kost, om u bij te houden.